พันธกิจมานาประจำวัน

• ไข่อธิษฐาน

  ที่นอกหน้าต่างห้องครัว นกโรบินตัวหนึ่งสร้างรังอยู่ใต้ชายคา ฉันชอบมองดูมันจัดแต่งหญ้าให้เป็นระเบียบแล้วนั่งลงกกไข่ ฉันคอยดูความคืบหน้าอยู่ทุกเช้า แต่ก็ไม่เห็นอะไร เพราะไข่นกโรบินใช้เวลา 2 อาทิตย์ในการฟักเป็นตัว ความไม่อดทนไม่ใช่เรื่องใหม่สำหรับฉัน ฉันมักจะเคร่งเครียดกับการรอคอย โดยเฉพาะเมื่ออธิษฐาน ฉันและสามีต้องรอเกือบ 5 ปีกว่าจะได้ลูกบุญธรรมคนแรก กว่าทศวรรษที่ผ่านมาแคธรีน มาร์แชลเคยเขียนไว้ว่า “คำอธิษฐานเหมือนกับไข่ ที่ต้องรอเวลาฟัก” ผู้เผยพระวจนะฮาบากุกปล้ำสู้กับการรอคอยในการอธิษฐาน ฮาบากุกอึดอัดใจกับการที่พระเจ้าทรงเงียบเมื่อบาบิโลนข่มเหงแผ่นดินยูดาห์อย่างโหดร้าย ท่านตั้งใจที่จะ “ยืนเฝ้าดูอยู่ ข้าพเจ้าจะยืนที่หอคอย และมองออกไปเพื่อจะฟังดูว่า พระองค์จะตรัสอะไรแก่ข้าพเจ้า” (ฮบก.2:1) พระเจ้าทรงตอบโดยให้ฮาบากุกรอ “เวลาของมัน” (ข้อ 3) และทรงนำท่านให้ “เขียนนิมิตนั้นลงไป” เพื่อเมื่อถึงเวลา ข้อความจะได้เผยแพร่ออกไป (ข้อ 2) สิ่งที่พระเจ้าไม่ได้บอกคือ “เวลาของมัน” ที่บาบิโลนจะล่มสลายคืออีก 60 ปีข้างหน้า ซึ่งเป็นช่วงเวลานานถ้านับจากตอนที่พระเจ้าให้สัญญาไว้ คำอธิษฐานก็เหมือนกับไข่ที่จะไม่ฟักออกเป็นตัวทันที แต่ต้องรอเวลาตามพระประสงค์ของพระเจ้าที่ทรงมีต่อโลกนี้และต่อชีวิตของเรา

• ต้นไม้ที่งอกงาม

  ผมมีหัวใจของการเป็นนักสะสมมาตลอด ตอนเป็นเด็กผมสะสมแสตมป์ การ์ดเบสบอล หนังสือการ์ตูน และตอนนี้ผมเห็นลูกมีนิสัยแบบเดียวกัน บางครั้งผมก็สงสัยว่า “ลูกจำเป็นต้องมีตุ๊กตาหมีอีกตัวหรือ” คำตอบไม่ใช่เรื่องของความจำเป็น แต่อยู่ที่เสน่ห์ของความใหม่ หรือบางทีสิ่งนั้นดึงดูดใจเพราะเป็นของเก่าและหายาก เป็นอะไรก็ตามที่ทำให้เราหลงใหลไปกับจินตนาการ และลวงให้เชื่อว่าการมี “สิ่งนี้” ชีวิตจะดีขึ้นและมีความสุข แต่สิ่งเหล่านั้นไม่เคยให้ประโยชน์อะไร ทำไมน่ะหรือ เพราะพระเจ้าทรงสร้างเราเพื่อจะได้รับการเติมเต็มโดยพระองค์ ไม่ใช่โดยสิ่งต่างๆที่โลกนี้เฝ้าบอกว่าจะสามารถเติมเต็มจิตใจที่โหยหาของเราได้ นี่ไม่ใช่เรื่องใหม่ สุภาษิตเปรียบเทียบชีวิตไว้สองแบบที่ตรงข้ามกัน คือชีวิตที่ไขว่คว้าความร่ำรวยและชีวิตที่ตั้งมั่นในพระเจ้าผู้ทรงรักและให้ด้วยใจกว้างขวาง ในพระคัมภีร์ฉบับ เดอะเมสเสจ ยูจีน ปีเตอร์สันได้แปลสุภาษิต 11:28 ว่า “ชีวิตที่ทุ่มเทให้กับสิ่งของคือชีวิตที่ตายแล้ว คือตอไม้ แต่ชีวิตที่พระเจ้าทรงจัดแต่งเป็นชีวิตที่เจริญงอกงาม” เราเห็นภาพชีวิต 2 แบบคือต้นไม้ที่เจริญงอกงามเกิดผล กับภาพตอไม้ไร้ผล โลกนี้พยายามบอกเราว่าการมีข้าวของมากมายคือ “ชีวิตที่ดี” ตรงข้ามกับพระเจ้าที่ทรงเชื้อเชิญเราให้หยั่งรากในพระองค์ ให้มีประสบการณ์ในความดีของพระองค์และให้งอกงามเกิดผล และในขณะที่เราถูกปรับแต่งโดยการมีสัมพันธภาพกับพระองค์นั้น พระเจ้าจะปรับเปลี่ยนจิตใจและความปรารถนาของเราใหม่ โดยเปลี่ยนแปลงเราจากภายใน

• รับกำลังใหม่

  จิตแพทย์โรเบิร์ต โคลส์ สังเกตเห็นรูปแบบของผู้ที่หมดไฟในการรับใช้ สัญญาณเตือนแรกคือมีความอ่อนล้า ต่อมาคือสงสัยว่าไม่มีอะไรดีขึ้นเลย แล้วก็เริ่มขมขื่น ท้อแท้ มีอาการซึมเศร้า และในที่สุดก็หมดไฟ หลังจากเขียนหนังสือที่เกี่ยวกับการเยียวยาจากความฝันที่แตกสลาย ผมยุ่งกับการไปบรรยายในที่ต่างๆ การช่วยคนให้มีความหวังหลังจากผิดหวังเป็นเรื่องที่น่ายินดีแต่ก็ต้องแลกมาด้วยบางสิ่ง วันหนึ่งผมรู้สึกหน้ามืดขณะที่กำลังเดินขึ้นเวที ผมนอนไม่พอและการไปพักร้อนก็ไม่ทำให้หายล้า แค่คิดว่าต้องฟังปัญหาของคนอื่นอีกก็ทำให้ผมรู้สึกแย่มาก ผมกำลังเป็นแบบที่โคลส์พูดไว้ พระคัมภีร์บอกวิธีเอาชนะการหมดไฟไว้สองประการ อิสยาห์ 40 บอกว่าพระองค์ประทานกำลังแก่ผู้เหน็ดเหนื่อยเมื่อเขาหวังใจในพระองค์ (ข้อ 29-31) ผมต้องพักในพระเจ้า วางใจให้พระองค์กระทำกิจแทนที่จะฝืนต่อไปด้วยกำลังตัวเองที่เหลือน้อยลงทุกที และสดุดี 103 บอกว่าพระเจ้าทรงทำให้เราอิ่มด้วยของดี (ข้อ 5) รวมถึงการยกโทษและการทรงไถ่ (ข้อ 3-4) ความยินดีและการเล่นสนุกมาจากพระองค์เช่นกัน เมื่อผมจัดตารางเวลาใหม่ โดยเพิ่มเวลาในการอธิษฐาน พักผ่อน และทำงานอดิเรกอย่างเช่นการถ่ายภาพ ผมจึงกลับมามีสุขภาพที่ดีอีกครั้ง การหมดไฟเริ่มจากความอ่อนล้า ให้เราหยุดก่อนที่เป็นมากกว่านั้น เราจะรับใช้ผู้อื่นได้ดีที่สุดเมื่อชีวิตเรามีทั้งการนมัสการและการพักผ่อน