พันธกิจมานาประจำวัน

• ม่านขาด

  วันนั้นเป็นวันที่มืดมนและเคร่งเครียดนอกเมืองเยรูซาเล็ม บนเนินเขาไม่ไกลจากกำแพงเมือง ชายคนหนึ่งที่มีฝูงชนติดตามอย่างร้อนรนมาตลอดสามปี ถูกตรึงอย่างไร้เกียรติและด้วยความเจ็บปวดบนกางเขนไม้สากๆ ผู้ไว้ทุกข์ร่ำไห้ด้วยความโศกเศร้า แสงอาทิตย์ไม่ทำให้ท้องฟ้ายามบ่ายสว่างแจ้งอีกต่อไป และความทรมานแสนสาหัสของชายบนกางเขนจบลงเมื่อท่านร้องเสียงดังว่า “สำเร็จแล้ว” (มธ.27:50; ยน.19:30)

• ช่วงเวลานั้น

  ประตูรถพยาบาลกำลังจะปิดโดยมีผมอยู่ข้างใน ส่วนข้างนอกลูกชายของผมกำลังโทรหาแม่ ผมเรียกชื่อเขาทั้งที่ยังมึนงง เขาเล่าให้ฟังว่าผมค่อยๆ พูดว่า “บอกแม่ด้วยว่าพ่อรักแม่มาก”

• เจริญขึ้นเหมือนดอกไม้

  หลานคนเล็กสุดของฉันอายุแค่สองเดือน แต่ทุกครั้งที่เจอกัน ฉันสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงเล็กๆ น้อยๆ วันก่อนที่ฉันเล่นกับเขา เขามองขึ้นมาและยิ้ม แต่ฉันเริ่มร้องไห้ อาจเป็นเพราะความยินดีและคิดถึงรอยยิ้มแรกของลูกๆ เมื่อนานมาแล้ว แต่ก็ยังรู้สึกเหมือนเมื่อวาน บางช่วงเวลาก็ยากจะหาคำมาอธิบาย